Постојано читаме и слушаме за исчезнување на деца, но една приказна е толку необична што за неа се зборува и после 10 години. Тоа е приказната за исчезнувањето на Боби Данбар, а потоа и за неговото „враќање“.
Боби Данбар, четиригодишно момче од Луизијана, чие полно име е Роберт Кларенс Боби Данбар, отишол на патување во природа со своите родители. Таму му се губат сите траги. Била започната голема потрага, за тоа пишувале речиси сите медиуми во САД.
После осум месеци, пронајдено е момче кое одговарало на описот и вратено кај неговите родители. Инспекторите го нашле во друштво на човек кој тврдел дека е син на неговиот брат. Подоцна се огласила жена, наводно вистинска мајка на пронајденото момче, која ја потврдила приказната.
Нивните верзии не се поклопиле целосно и двајцата ги менувале изјавите. Надлежните не поверувале во тие тврдења, а не верувала ниту јавноста: мажот завршил во затвор, додека жената, најблаго кажано, била „влечена низ кал“ од медиумите.
Но како исчезнал Боби?
Дали пронајденото момче навистина било Боби Данбар? Ако не, како родителите не го сфатиле тоа, како не препознале дека тоа не е нивно дете? А што навистина се случило со вистинскиот Боби? Дали мајката на пронајденото момче навистина му е мајка? И зошто никој од потомците, до ден-денес, не сака да ја знае вистината?
Беше многу одамна, но приказната е интересна, филмска. За тоа како се случило сето тоа, пишува Psihologis.com
Мочуришна топлина
Во 1912 година, било претопло, па Данбарови решиле да заминат на излет и да побараат спас од горештините надвор од градот, некаде на вода и во густа сенка.
Боби Данбар е роден во 1908 година, како прво дете на Лесли и Перси Данбар. Тие го добиле и синот Алонзо, кој бил две години помлад. Очигледно, четворицата живееле во хармонија и среќа.
Вообичаената дестинација за екскурзија на Данбарови - езерото Свејзи во реалноста, тоа е мочурлива област, полна со алигатори. Момчето Боби Данбар необјасниво исчезнало тој ден на 23.8.1912 година.
Реконструкција
Тоа утро сите заедно пристигнале во викендицата. Перси Данбар, таткото на Боби, наскоро морал да се врати поради работа. Се занимавал со недвижен имот и осигурување. Боби бил тажен поради заминувањето на неговиот татко. Лесли, мајката на Боби, подготвувала ручек. Имаше и други гости.
Боби побарал дозвола од мајка си да оди со Пол Мизи, пријателот на татко му и уште неколку момчиња да го гледа Пол како фаќа риба. Патем, Пол го научил Боби да јава. Се разбира, мајката се согласила, а групата деца, меѓу кои и двегодишниот брат на Боби, Алонзо, се упатиле кон водата. Биле предводени од Пол, како единствен возрасен.
Време за ручек и шок
Враќајќи се на ручек во викенд кабината, Пол носејќи го на раменици малиот Алонзо, во еден момент му рекол на Боби, кого нагалено го нарекувал „Хеви“, му рекол: „Тргни се од патот, да не те прегазам“.
Наводно, Боби возвратил: „Не можеш да ме прегазиш, не си поголем од мене“. Оваа реченица била објавена од многу американски весници во тоа време како последните зборови на Боби Данбар.
Имено, кога Пол се појавил пред викендицата со децата, Лесли набрзо сфатила дека Боби не е меѓу нив: Боби Данбар исчезнал.
Како Пол не го сфатил ова порано, останува големо прашање. Едно од многуте.
Потрага
Тројцата присутни мажи, меѓу кои и Пол, веднаш тргнале да го пронајдат исчезнатото момче. На патот го сретнале Перси Данбар, таткото на Боби, кој штотуку се вратил од градот. Кога му објасниле за што се работи, Перси истрчал кон викендицата. Ги известиле надлежните органи, па истражителите набрзо пристигнале на местото на настанот.
Дали момчето се удавило?
Езерото Свејзи е незгоден терен и не е лесен за пребарување: мочурлива земја, густа вегетација, матна вода, алигатори... Првата претпоставка била дека Боби Данбар се удавил. Затоа истражителите цела ноќ го стругале дното на езерото со големи метални куки закачени на дебело јаже.
Фрлиле и експлозив во случај безживотното тело на Боби да се заглавило некаде меѓу корењата под водата. Утрото нуркачи ги пребарувале деловите од езерото кои не можеле да се пребаруваат со куки. Ништо од тоа не дало резултати.
Го изел алигатор?
Кога не успеале да го пронајдат телото на Боби во водата, се појавила друга претпоставка: момчето било изедено од алигатор или некое друго диво животно. Многу алигатори умреле тој ден - иследниците ги убивале, обидувајќи се да ги најдат останките на Боби во нивните црева. Исто така, неуспешно.
Нешто друго?
Ден по исчезнувањето, 24 август 1912 година, околу 500 луѓе се собраа на езерото Свејзи, сите го бараа Боби. Потрагата во областа ќе продолжи и со денови. Многу брзо почна да се развива теоријата дека Боби Данбар не се удавил или го изел диво животно, туку дека бил киднапиран!
Киднапирање
Оваа претпоставка стануваше сè посериозна. Како прво, областа е огромна, но и покрај сите напори, не се најдени докази: ниту парче облека, ниту делови од телото, ниту знаци на борба. Исто така, киднаперот или киднаперите лесно можеле да го одведат Боби со брод, што би го објаснило недостатокот на индиции.
Трето, извесно време подоцна, во калта се пронајдени отпечатоци од голи детски стапала, кои од правец на блатото биле насочени кон блискиот мост, преку кој минува железничката пруга. Тоа фрлило сосема ново светло на случајот, па потрагата набрзо се прошири во Њу Орлеанс, а потоа и пошироко...
Боби Данбар: опис
„Возраст од четири години и четири месеци; полна големина за возраста; дебеличок, но не и дебел; големи, кружни, сини очи; руса коса и многу светол тен, румени образи. Левото стапало изгорело кога бил бебе, лузната од изгореницата е видлива на левиот палец, кој е малку помал од палецот на десната нога. Носел сини детски комбинезони и сламена капа; без чевли“.
Пруга
Се започнало со претпоставката дека Боби Данбар бил киднапиран. Не биле пронајдени докази дека се удавил или дека бил нападнат од диво животно (на пример, алигатор), но во калта од мочуриштето биле пронајдени детски стапалки, што укажувало дека тој оди кон железничката пруга. По пругата често пешачеле бегалци од законот и други сомнителни лица.
Богатството и влијанието на Данбарови
Перси Данбар понудил награда од 5.000 долари за информација што ќе доведе до пронаоѓањето на Боби. Исто така, убедени дека момчето е сè уште живо, граѓаните на Опелусас собрале дополнителни 1.000 долари и рекле дека ќе бидат исплатени на секое лице или лица што ќе го донесат жив кај родителите.
Медиумите
Што се однесува до медиумите и јавноста, овој случај ги имаше сите елементи да заврши на насловните страници на весниците и да се слушне низ Соединетите Американски Држави: млад и богат пар од југот, кој има два сина, едниот на четири години, а другиот на две години, исчезнал постариот. Исчезнатиот Боби е синоок, русокос и со екстремно светол тен. Најавена е исклучително голема парична награда.
На денот на исчезнувањето биле присутни и други богати белци, нивни пријатели и роднини, па не е можно родителите да имаат некаква врска со тоа. Ниту едно друго лице од таа дружина не било осомничено, вклучувајќи го и Пол, кој бил последниот што го видел Боби. Во близина на пругата се пронајдени детски стапалки, а по пругата се шетаат некои други... раси и класи. Значи, тоа мора да е киднапирање.
Околу петнаесет дена по исчезнувањето на Боби, родителите добиле писмо од Попларвил, мал град во Мисисипи. Во писмото се наведува дека е забележано момче кое неодоливо личи на нивниот Боби. Момчето било видено во друштво на возрасен маж, патувачки занаетчија.
Откако го прочитал писмото, Перси Данбар, таткото на Боби, го замолил својот брат Арчи да отпатува во Мисисипи и да ја потврди информацијата. Лесли и Перси немале сила за уште една лажна надеж. Арчи подоцна се јавил од Попларвил: „Ова не е Боби. Ова момче не е Боби“. Меѓутоа, неколку месеци подоцна, ќе излезе дека писмото на Попларвил сепак не било толку безначајно.
Парите се вратени
Лесли Данбар, мајката на Боби, била уништена. Нејзиното здравје било сериозно нарушено. Со месеци немало трага, па на граѓаните на крајот им беа вратени парите донирани за наградата. Осум месеци по исчезнувањето на Боби, Перси Данбар добил телеграма од малиот град Колумбија, Мисисипи. Во телеграмата се наведувало дека во тој град е забележано момче кое одговара на описот на Боби Данбар. Момчето е придружувано од возрасен маж, патувачки работник по име Вилијам Кантвел Волтерс.
Случајност?
Не е тешко да се претпостави дека станува збор за истиот човек со кој момчето било видено веднаш по неговото исчезнување, исто така, во државата Мисисипи, само во Попларвил, на околу 65 километри од Колумбија.
Да потсетиме, Данбарови го добиле писмото со таа информација 15 дена по исчезнувањето на Боби, а Арчи, братот на Перси, отишол во Попларвил да ја провери валидноста на бакшишот. Арчи на крајот пријавил дека момчето не е Боби. Нема шанси чичко да не го препознае Боби или да има причина да лаже. Сепак, овој пат Лесли и Перси ќе патуваат во Мисисипи.
Откако ја примил телеграмата, Перси го повикал шерифот Опелусас, неговиот пријател. Тој го замолил да се договори со полицијата во Колумбија да ги држи мажот и момчето додека тој и Лесли не стигнат таму. Така и било. Кога пристигнале, на железничката станица ги пречекале повеќе претставници на локалната власт, но и група љубопитни граѓани - група луѓе кои веќе биле подготвени да го линчуваат Волтерс. Сите ги интересирало што ќе се случи потоа, дали родителите ќе потврдат дека навистина тоа е нивното момче.
Средба
Можеби затоа што многу медиуми биле толку желни за среќен крај на оваа приказна, па средбата помеѓу Лесли Данбар и момчето ја опишаа како крајно трогателна, каде мајката веднаш притрчала кон синот и во солзи го зеле в раце. Навеле и дека кон него притрчал неговиот помал брат Алонзо, кој исто така веднаш го препознал.
Но, имало и медиуми кои објавиле дека Лесли е многу несигурна, неодлучна, дека кажала оти на момчето „очите му биле некако помали“, а кога се обидела да го прегрне, тој се спротивставил и врескал дека не се вика Боби, туку Брус!
Капење
Некои весници објавиле дека средбата помеѓу Лесли и момчето не поминала добро: таа не била сигурна дали навистина е нејзиниот син, а момчето инсистирало дека се вика Брус.
Следниот ден, Лесли сакала повторно да го види момчето, па поминале малку време заедно. Попат го избањала барајќи бенки и други специфики на неговото тело. После тоа Лесли извикала дека тоа мора да е нејзиниот Боби и се онесвестила.
Враќање во Опелусас
Иако момчето сè уште било многу збунето, не се сеќавало на Данбарови и неговиот живот пред наводното киднапирање, но сепак го променил својот став и однесување, па почнал да ја нарекува Лесли мама.
Наскоро Данбари, заедно со момчето, се вратиле дома во Опелусас. Ги пречекала голема прослава. Целиот град бил на нозе, се собрале стотици луѓе, оркестар, љубопитни луѓе и новинари од други региони.
Различни весници различно известуваат за случајот
Веќе беше посочено како весниците најмногу ја поддржуваа, дури и ја потенцираа приказната за Боби Данбар со среќен крај, но имаше и такви кои оставија простор за сомнеж. На пример, Лос Анџелес тајмс во тоа време (28 април 1913) објавил дека Данбари се надевале дека враќањето на момчето во познатото опкружување на нивниот дом ќе го поттикне неговото сеќавање, а потоа тие, родителите, ќе бидат посигурни дека тоа навистина беше Боби....
Сомнителен клавир-штимер и љубовна авантура
Вилијам К. Волтерс бил патувачки мајстор и штимер на кланири по потекло од Северна Каролина. Талкал од место до место и најмногу поправал клавири и оргули. Кога истражителите прво му пришле и прашале со чие момче патува, Волтерс прво одговорил дека момчето е негово. Тој тогаш тврдел дека тоа е детето на неговиот брат, за на крајот да каже дека таткото на момчето навистина бил негов брат, но дека имал афера со девојка која во тоа време работела за нивните родители.
Зошто двоумење?
Запрашан зошто не го признал тоа веднаш, Волтерс објаснил дека не сака да ги стави во непријатна ситуација ниту неговиот брат, ниту таа жена, мајката на момчето, бидејќи тоа е вонбрачно дете. Токму поради тоа го „зел момчето под своја закрила“, за на тој начин да го заштити својот брат и мајката на момчето и да ги поштеди од срам.
Некое време подоцна тој тврдел дека таа, Џулија Андерсон, го замолила да го земе нејзиниот син Брус Андерсон. На крајот на краиштата, Волтерс сепак му бил чичко, а таа била сиромашна и не била во позиција да се грижи за дете.
Џулија Андерсон и нејзината верзија на приказната
Новинарите набрзо ја нашле и спорната Џулија Андерсон во Северна Каролина. Таа самохрана мајка ги потврдила наводите на Волтерс, иако нивните верзии не се совпаѓале целосно. Таа изјавила дека Волтерс ја напуштила Северна Каролина, со нејзиниот син Брус, некаде во вториот месец од 1912 година.
Според зборовите на Џулија, Волтерс и рекол дека ќе оди да ја посети својата сестра на неколку дена и дека би сакал да го донесе малиот Брус со себе. Според нејзината верзија, Јулија неволно се согласила. Таа за весникот изјавила дека од тој момент не го видела својот син.
Писмо до Данбарови
„Сега знам дека веќе сте донеле одлука... Згрешивте. Постои голема можност поради тоа да го изгубам животот. Ако е така, самиот Бог ќе ве повика на одговорност“. Тоа е дел од писмото што Волтерс го испратил до Данбарови од притвор. Во писмото, тој ги молел да платат Џулија Андерсон да дојде во Опелусас и да го идентификува Брус Андерсон, нејзиниот син, за кој Данбарови веруваат дека е нивниот Боби.
Злосторство и казна
Волтерс чекал екстрадиција од Мисисипи во Луизијана, каде киднапирањето се смета за главен прекршок. Во тие случаи смртта - со бесење - ретко ја немаше. Волтерс се борел за сопствениот живот. Во најдобар случај, тој се соочувал со доживотен затвор.
Џулија пристигнува во Опелусас
Патувањето на кутрата Џулија Андерсон од Северна Каролина до Луизијана не го платиле Данбарови, туку весник од Њу Орлеанс. Џулија пристигнала во Опелусас на 1 мај 1913 година. години. Таа претходно во весникот изјавила дека едноставно „во душата знае“ дека пронајдениот Боби Данбар е всушност нејзиниот син Брус Андерсон.
Боби или Брус?
Група момчиња со сличен изглед и возраст биле изведени пред Џулија. Сепак, таа се двоумела. Не била сигурна. Можел да биде Брус, но можеби и не. Момчето реагирало на неа на сличен начин како и на Лесли Данбар првиот пат: се чувствувал загрозен. Медиумите се чинеше дека едвај го чекаа овој развој на ситуацијата. Џулија е јавно засрамена.
Медиумска хајка
Многу брзо во написите во весниците можеше да се прочита дека Џулија Андерсон е примитивна, неписмена и глупава, дека има три вонбрачни деца со двајца различни мажи, се инсинуира дека е проститутка, како и дека е лоша мајка, која за една година успеала да ги изгуби сите свои деца: морала да ја даде својата прва ќерка на посвојување, нејзиното новороденче ненадејно починало, а очигледно таа нема поим каде е Брус и како изгледа...
Колку медиумите биле безмилосни кон Џулија во тој случај, а поволни за Данбарови, односно за посреќна и поедноставна верзија на приказната, покажува дел од написот од тогашниот весник: „Таа не го видела својот син од вториот месец од 1912 година и веќе заборавила како изгледа. Животните не забораваат, но оваа голема, груба селанка, која е мајка на неколку деца, успеа да заборави.“
Како и да е, Џулија Андерсон набрзо го напуштила Опелусас: немала средства да ангажира адвокат, немала сојузници, целата заедница била непријателска кон неа.
Судот на крајот потврдил дека пронајденото момче е дефинитивно синот на Перси и Лесли, Боби Данбар. Огромното мнозинство од јавноста никогаш не се ни сомневало. Особено, жителите на Опелусас.
Маргарет Данбар Катрајт
Сето ова ќе паднело во заборав да не беше Маргарет Данбар Катрајт, внуката на Боби Данбар. Во 1999 година почнала посериозно да го истражува своето минато и предците. Секако, набрзо станала опседната со приказната за киднапирањето на Боби, која и била интересна уште од детството. Нејзиниот татко, Боби Данбар Јуниор, и подарил тетратка со преку 400 написи во весници за случајот со исчезнувањето на Боби Данбар.
Во таа тетратка, меѓу многу други написи исечени од весници, имаше и илустрација од 1913 година. Натписот над илустрацијата гласеше „Педесет години од сега“, а под него беше нацртан брадест старец, кој седи и држи весник со насловна страница за случајот Боби Данбар. До старецот е неговиот внук, кој го прашува: „Дедо, ќе бидеме ли некогаш сигурни кое е нашето вистинско презиме?
Наводно, Маргарет Данбар Катрајт била особено трогната од оваа илустрација, која ја мотивирала дополнително да го истражи случајот. За разлика од неа, повеќето од потомците на Боби Данбар решиле да ја „пикнат под тепих“ целата приказна и сите сомнежи околу неа.
Маргарет набрзо ја проширила својата потрага и почнала да ги истражува локалните библиотеки и градските и судските архиви низ Југот. Колку повеќе истражувала, толку повеќе наидувала на противречности и недоследности, особено кога станува збор за медиумските извештаи.
На пример, за разлика од оние кои средбата меѓу Лесли и Боби ја опишаа како идилична, други медиуми ја цитираа изјавата на Лесли: „Не знам, не можам да бидам целосно сигурен“. Исто така, Маргарет наиде на извештаи дека и Лесли и Перси првично рекле дека пронајденото момче не личи на нивниот Боби и дека не ги препознава неговите родители или помладиот брат Алонзо Данбар. Дури и како возрасен, Боби Данбар немаше спомени од својот живот пред „киднапирањето“.
Маргарет и Линда
Маргарет Данбар Катрајт не беше единствената што истражуваше во тоа време - ѝ се придружи Линда Тарвер, внуката на Џулија Андерсон. Во текот на нивната истрага дошло до тензија меѓу нив, што воопшто не е чудно: Маргарет докажувала дека момчето Боби Данбар е пронајдено, а Линда не се сомневала дека тоа е Брус Андерсон.
Како и да е, во еден момент наишле на архивираната преписка меѓу Волтерс и неговиот адвокат од 1913 година, каде што, меѓу другите документи и писма, пронашле анонимно писмо, испратено до адвокатката на Волтерс, а авторката на писмото се потпишала како христијанка.
Писмо од мистериозна христијанка
„Почитуван господине, од хумани побуди и чувство за правда кон Џулија Андерсон и сите мајки, принудена сум да ви пишам. Длабоко сум убеден дека Данбар е Брус Андерсон, а не нивното момче. Имено, ако е нивниот син, зошто толку се плашат некој да го види и да разговара со него насамо? Знам дека јас не би се плашела од тоа и зарем тоа не е многу чудно.
Данбарови го посвоија момчето, но ако тој навистина беше нивниот син, кој беше отсутен осум месеци, дали мислите дека тој можеше толку многу да се промени што немаше да можат да го препознаат само по бенките и лузните? Ова е фарса. Ако Данбарови не можат да го препознаат сопственото дете по неговите физички карактеристики, а го нема само осум месеци, зошто, затоа што тие не го ни познаваат детето?
ДНК анализа
Ова анонимно писмо имало силно влијание врз Маргарет. Во 2004 година, таа конечно успеа да го убеди нејзиниот татко да се согласи на ДНК анализа. Боби Данбар Џуниор никогаш не се ни посомневал дека е Данбар, па дотогаш не ја ни гледал поентата во споредувањето на ДНК профилите.
На крајот тој се согласил, па тој и синот на Алонзо Данбар, помладиот брат на Боби, испратиле примероци за споредба. Маргарет набрзо добила повик од лабораторијата, многу порано отколку што очекувала. Резултатите од анализата беа шокантни.
Лути роднини
Анализите потврдија дека синот на Боби Данбар и синот на Алонзо Данбар не се во роднинска врска! Речиси сто години по инцидентот, барем еден дел од мистеријата е решен: пронајденото момче дефинитивно не било Боби Данбар.
Случајот повторно го привлече вниманието на јавноста, а за Андерсонови ова беше еден вид морална победа. За нив тоа значело и дека потомците на Боби Данбар и на Џулија Андерсон – се први братучеди. Од друга страна, Данбарови беа бесни на Маргарет: чувствуваа дека таа им работи зад грб, непотребно создавајќи тензии и загрозувајќи го нивниот идентитет!
Сепак, таткото на Маргарет, Боби Данбар Џуниор изјавил: „Мојата намера беше да докажам дека навистина сме Данбарови. Резултатите не испаднаа така, па треба малку да го прилагодам моето размислување. Но, ако треба, повторно би се согласил на анализата“.
Брус Андерсон?
Иако повеќето беа убедени дека пронајденото момче е всушност Брус Андерсон, немаше ниту еден доказ за тоа. ДНК анализата никогаш не ги споредила примероците од потомците на пронајденото момче со другите Андерсонови. Сепак, тие слепо веруваат во тоа - за нив, потомците на Боби Данбар се нивните први братучеди, без оглед на разликите.
Бројни прашања
Слободно може да се каже дека во овој случај, само едно е сигурно: пронајденото момче не е Боби Данбар. Значи, главното прашање е: што се случило со вистинскиот Боби? Дали навистина бил изеден во мочуриштето од некое диво животно, алигатор или мечка? Ако е така, зошто немало траги?
Дали виновникот Пол Мизи, пријателот на Перси, е последниот возрасен што го видел Боби жив? Зошто тој никогаш не бил осомничен? Дали е можно родителите да се вмешани во исчезнувањето на Боби? Зошто Лесли и Перси зеле туѓо дете за свое?
Дали биле толку очајни што ги поминале грубите недоследности, вклучувајќи го и фактот дека пронајденото момче не личело на нивниот Боби? Дали Џулија Андерсон го препознала својот син Брус, но сфатила дека ќе му биде подобро со Данбарс, па таа глумела несигурност?
Дали од истата причина пронајденото момче, кога сфатило какво внимание и богатство го чека во Данбар, наеднаш го променило ставот и почнал да ја нарекува Лесли мама?
Боби Данбар
Пронајденото момче пораснало и продолжило да живее како Боби Данбар. На осумнаесет години се заљубил во Мејџори, девојка од блискиот град. Се венчале во 1935 година и имале четири деца. Работел како продавач во Briggs Electrical Supply. По срцев удар, Боби Данбар починал во 1966 година, на 58-годишна возраст. За време на неговиот живот, се чини, дека бил прилично незаинтересиран за приказната околу киднапирањето и големото внимание на јавноста што го привлече случајот.
Џулија Андерсон
Подоцна Џулија се преселила во Попларвил, Мисисипи, се омажила и имала седум деца. Таа се посветила на религијата и често помагала во локалната црква. Инаку, работела како медицинска сестра и акушерка. Иако нејзиниот нов живот бил исполнет и мирен, таа никогаш не заборавила на киднапираниот син и често го споменувала. Била убедена и дека Данбарови се киднаперите на нејзиното дете.
Од друга страна, Лесли и Перси ја сметале за невротична и осудена жена. Џулија и другите Андерсон развиле речиси фанатична омраза, па дури и страв кон Данбарови. Линда Тарвер, внуката на Џулија Андерсон, подоцна изјавила: „Сите ние братучедите знаеме уште од детството дека имаме вујко кој беше киднапиран од Данбарови од Опелусас, Луизијана. И секогаш велиме дека е киднапиран. Данбарови го киднапираа.“
Лесли и Перси
Лесли и Перси Данбар, родителите на Боби, се развеле во 1920 година. Некое време подоцна, Лесли и напишала писмо на својата внука, во кое споменувала како е во „кожурец од тага“. Тешко е да се знае што сакала да каже со тоа, дали болката што ја доживеала поради загубата на детето и огромниот стрес или вината за одземање на туѓо дете - можеби и двете.
Контакти
Години подоцна, во 1940-тите, две од децата на Џулија тврдеа дека Боби Данбар (за нив: нивниот полубрат, Брус Андерсон) ги посетувал неколку наврати и разговарал со секој од нив. Синот на Боби, исто така, подоцна раскажа како некогаш минувале низ Попларвил и дека неговиот татко Боби тогаш рекол: „Ова се луѓето од кои ме вратија.“ Данбарови тогаш ги посетиле Андерсонови.
Данбарови: „Не е важно.“
Во 2012 година, сто години по исчезнувањето на Боби, внуката на Боби Данбар, Маргарет Данбар Катрајт, напиша книга за случајот заедно со Тал МекТенија (Случај за Соломон: Боби Данбар и киднапирањето што ја прогонува нацијата). Иако нема докази за тоа, таа е убедена дека „вистинскиот“ Боби Данбар го изел алигатор или некое друго животно во мочуриштето.
Останатите Данбарови не биле заинтересирани за овие нови откритија за нивниот идентитет. Што се однесува до нив, тие сепак беа Данбарови, без разлика на ДНК анализата. Како тинејџер, Боби Данбар Џуниор еднаш го прашал својот татко од каде знаел дека навистина е Боби Данбар. Татко му одговорил: „Знам кој сум, знам кој си ти, ништо друго не е важно“.
© Vecer.mk, правата за текстот се на редакцијата
